هنرمندان همشهری
در محافل جمع و دوستانمان متوجه شده ام ، هنرمندان و علاقه مندانی وجود دارند که در کنار کارهای روزمره اشان اغلب به عنوان کار تفریحی و جنبی ، به هنری روی آورده اند....چند شب پیش که منزل یکی از دوست همشهریم بنام خلیل بودیم مات و مبهوت عکسها و مناظر و نقاشیهای سیاه قلم و رنگ و روعنی که به دیواره های منزلشان آویزان بود شدیم ....او که سراغ داشتیم از مدتها پیش بدون آموزش و کلاس نزد خودش به نقاشی روی آورده ، هیچ نمی دانستیم که با تمرین و پشت کار و عشق و ممارست به این حد اعلا رسیده باشد ....خلیل 
قول داد ، چند تا از کارهای هنریش را به من بدهد که در وب سایتم بگذارم .
در نظر دارم تا دوستان و آشنایان هنرمندی را که در محافل جمع خودی می شناسم و از دستکارهایشان لذت می بریم به شما دوستان خوبم نیز معرفی کنم تا شما نیز از دیدن کارهای هنری آنها بی نصیب نمانید . یکی دیگر از این دوستان هنرمند سهیلا است . او که به کار عکاسی علاقه ی وافری دارد به فوت و فن آن وارد و بصورت تفریحی از جاهای مختلف عکس می گیرد . اغلب عکسهای زیبا و خاطره انگیز دوستان و آشنایان را قاب گرفته و به بمناسبتهای مختلف به آنها کادو میدهد . و در همین رابطه ها ، آن روز که عکسی نفیس قاب گرفته و بمناسبت تولد خانمم کادو آورده بود ، خواهش کردم تا چنانچه مایل باشد عکس هایش را جهت نمایش در وب سایت به من بدهد ....قبول کرد و بیدریغ عکسهای زیادی را برایم با ایمیل فرستاد که هم اکنون شما شاهد تعدادی از آنها هستید . دوستانی که علاقه به هنر عکاسی دارند اگر سئوال و نظر خاصی در این رابطه ها داشتند ، می توانند در پنچره ی نظرها مطرح کنند و احتمالا سهیلا خانم خودشان چنانچه کامپیو ترشان فارسی نویس داشته باشد مستقیما جوابگوی شما خواهند بود .
« سفر غریب »
بعضی وقتها فکر می کنم انگار همه ی ما مسافر یه اتوبوس هستیم . هنگام وداع اشک ها سرازیر و بغض ها در گلو می ترکند .
گرمی اشکی که از دیدگان جاری می شود با بوسه ی تب داری بدرقه ی راه آخرین لحظه های دیدار یاران و دوستان می گردد .
جای خالی هر مسافر یاد آور شور و شرری ست . هر چه اتوبوس به مقصد نزدیکتر می شود ، غربت را در فضای وهم الود اتوبوس بیشتر احساس می کنم . اتوبوس به کجا می رود ؟ ....حالا دیگر در جاده ای صاف و هموار افتاده و هوا تاریک است . راننده ا ی تازه نفس جایش را با راننده ی خسته عوض کرده و دایره های ضعیفی از دود سیگار در بالای سرش رقص کنان ، حلقه حلقه در فضا پخش می شود . بعد از آنهمه شور و نشاط و هلهله....حالا صدای خُرخُر بعضی ها بلند شده .....همه خوابیده اند .
چشمهایم لحظه ای از راننده غافل نمی ماند . نکند خوابش ببره و ما را بکشتن بده !! راننده ی خسته با او حرف می زند . صدای ضعیف آهنگ (سیما بینا) مثل لالایی باعث شده تا چشمها ی خواب آلود را بیشتر سنگین کند . چرا با شنیدن این ترانه ناگهان خاطره ای قدیمی برایم تداعی می شود ؟
انگار صدای زخمه هایی که به سیم دوتار می خورد با متن شعر و حزن واندوه صدای سیما ، مخصوص با این مسافرت ما ، همخونی کامل دارد . بیشتر دلم می گیرد و غبار غم و دردی آن را می فشارد ....حالا یادم آمد که چرا خاطره ای برایم تداعی گشت . ۱۲ سال پیش خود سیما بینا این ترانه را با ارکسترش در سالن دانشگاه هانوفر برایمان اجرا کرد ....سیما همچنان می خواند : بیا تا قدر یکدیگر بدانیم .....که تا ناگه ز یکدیگر نمانیم . اتوبوس سیاهی شب را می شکافد و به پیش می رود . چراغ های شهرستانهای اطراف و روستاهای دور و نزدیک در آرامش کامل سوسو می زنند . چشمهایم یک لحظه از راننده غافل نمی ماند . نکند خوابش ببره !! این وسواس را از پدرم به ارث برده ام . کاش من هم بی خیال می شدم و چرتی می زدم ! خودم را مشغول می کنم ، و در زیر نور ضعیف لامپ مشغول به نوشتن دنباله خاطره سفر تفریحی مان می شوم . می گویم این مسافرت بهترین و خاطره انگیزترین مسافرتهای دنیاست ...پس باید غافل نشد و از همه ی لحظه های فراموش نشدنی اش پستی تهیه کرد ....به بچه ها قول داده ام به محض رسیدن آن را به روز کنم . ...سفر غریبی بود . نمی دانستم خواب می بینم یا بیدارم . ما همگی از کشورهای آزاد دنیا آمده بودیم ، آدم اگر در خانه خودش آزادی نداشته باشه احساس بیگانگی می کند و در هر جای دیگر جهان هم که آزاد و رها باشد باز غریبه محسوب میشه .... در کشورهای ساکن وقتی میدانند کجایی هستی اولین سئوالشان این هست : کی می خواهید برگردید ؟!...... تازه میدانی که تو هنوز بعد از بیست سال وصله ی تن آنها نیستی ولی در خانه ی خودت با وجود اینکه میدانند بعد از بیست سال آمده ای ، همه می پرسند قصد ماندن ندارید ؟ در میابی که ریشه هایت هنوز نخشکیده ...
در مقابل خواب دیگر نتوانستم بیشتر تحمل کنم . چشمهایم سنگین شده بود . راننده ی خسته هم خُرخُرش بلند شده بود . در عالم خواب و بیداری بر روی کاغذ دفتر گزارش مفصلی می نویسم . دیگر نمی دانم که چند ساعت به درازا کشید که خوابم برد .....وقتی بیدار شدم ، صبح شده بود ، هوا روشن روشن بود . بر روی تهران غبار سیاهی از دود نشسته بود .
روی پارچه ای که بر روی اتوبوس نصب کرده بودند با خط زیبایی نوشته بود : مسافرت تفریحی جمعی از وبلاگرهای بوشهری .
بعد از دو هفته سیر و سیاحت به دور ایران حال آنها برای بدرقه ی ما ( زیبا . ریویو . محمود دهقانی. عبدی . علی رادبوی . منیرو روانی پور . م.ساحل . ناخدا حمید کجوری و مانا آقایی) به فرودگاه مهرآباد آمده بودند . آقای علی رادبوی هم با ما بوشهریها در این سفر همراه بود و یک نفر دیگر که بواسطه کامنتهایش معروف و آشنا بود او را به اسم آقای رهگذر صدا می زدیم .
لحظه خداحافظی غمگنانه بود .هنگام وداع همیشه غم انگیز است . حالا جای آنهمه سر و صدا در سالن انتظار سکوت مرگ آوری حکمفرما بود . نمی دانم چقدر طول کشید تا در هواپیما نشستیم . هواپیما از باند فرودگاه کنده نشده بود که در اثر تکانهای مداوم ، تمام اعضا و جواره ام را در هم ریخت . حالت استفراغ داشتم . وای خدای من چه شده . در سر و صدای جیغ و فریاد مسافران ، صدای امیدوار کننده ی زنانه ای به گوش رسید . رفته رفته صدا بلندتر شنیده میشد . صدای مهماندار هواپیما بود . صدای مهماندار هواپیما به گوشم آشنا آمد . خوب گوش سپردم ....صدای خانمم بود . نه اشتباه نمی کردم صدای خود خودش بود.... که همراه با تکانهایی که به من میداد می گفت : بلند شو ، بلند شو ، دیرت شده ، مگه سر کار نمی خوای بری .
گیج و پکر بلند می شوم . چشمهایم را می مالم و به دور و بر خود نگاه می کنم . بیدارم . من در خواب ، خواب دیده بودم .
پی نوشت : چون دوستداران زیادی نسبت به عکسهای سهیلا علاقمندی نشان دادند ، تعداد بیشتری از آنها را ضمیمه همین پست کردم و چون همزمان با جشن هایوالنتاین میباشد آن را تقدیم به تمامی عشاق می کنم .
برای دیدن عکسها بر روی ادامه مطالب در زیر کلیک کنید
براش گفتم وب سایتی دارم ، دلم میخواست یه بار خصوصی از شما سئوالهایی کنم و ....پرسید به چه نامی است گفتم : شیپور ....گفت من هم وب سایتی دارم به اسم هاشمیان نت دیگر کلی در مورد وب سایتهامون صحبت کردیم ....بهش گفتم خاطره و داستان و مطالب ادبی می نویسم . خواست تا آدرس وب سایتم بهش بدم ....گفتم باشه وقتی رسیدیم برات می نویسم ...شما هم آدرس سایت خودت را برام بنویس . خاطره ای که ۸ ماه پیش دخترم در محل تمرین دو ومیدانی با مربیشان که منجر به دیدار با هاشمیان شده بود یاد آوری کردم ....ادوارد مربی لهستانی دو و میدانی تیم دخترم ، مربی تمرین دو و نرمش تیم هانوفر ۹۶ هم است . دیگر تا موقع پیاده شدن ......وحید کلی در مورد خصوصیات و خصلتهای خوب و انسانی این لهستانی صحبت کرد . الحق که ادمهای خوب و دوست داشتنی در همه جای دنیا محبوب و قابل تمجید و تقدیرند....من هم با وحید در مورد سجایای انسانی این مرد شریف لهستانی هم نظر بودم .